Biblijne podstawy katolickiego nauczania na temat nowej ewangelizacji w wymiarze prorockim
Artur Sepioło
Wydział Teologiczny UOAbstrakt
Nowa ewangelizacja u swoich początków związana jest ściśle z duchową intuicją Jana Pawła II. Dziś stanowi potężny nurt w praktyce pastoralnej wielu diecezji i rozpoznaje się w niej tchnienie Ducha Świętego odnawiające Kościół XXI w. (Mt 28,20b). Jest mocno osadzona w tradycji i w każdym aspekcie ma głębokie biblijne uzasadnienie. Ciągle aktualne wezwanie misyjne (Mt 28,19-20) nabiera nowego kształtu. Zmieniły się bowiem warunki zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz Kościoła. Dobra Nowina, niezmienna co do treści (Ga 1,7a), jest głoszona z nową gorliwością (2 Kor 5,14), metodą (1 Tes 1,5a) i nowym sposobem wyrazu (Hbr 1,1-2a). Nowa ewangelizacja jest naglącym wezwaniem naszych czasów i nikomu nie godzi się trwać w bezczynności. Potrzeba więc przepełnionych pasją nowych ewangelizatorów, którzy jako uczniowie-misjonarze nigdy nie działają w pojedynkę i zdobywają nową wspólnotową mentalność. Naśladując św. Pawła, szukają oni coraz to nowych areopagów (Dz 17,22), napełnieni mocą Ducha Świętego posługują charyzmatami (Mk 16,20), a wierni metodzie Jezusa, jak apostołowie, stawiają słuchaczy przed decyzją wiary (Dz 2,37-38). Kościół katolicki czuje, że jego obowiązkiem jest znaleźć nowe narzędzia i nowy, dostosowany do współczesności, język, dzięki którym na „pustyniach świata” będzie można usłyszeć i zrozumieć słowa kerygmatu. Motywacją nowej ewangelizacji nie jest zło tego świata, lecz pielęgnowana w chrześcijańskim sercu nadzieja (1 P 3,15).
Słowa kluczowe:
nowa ewangelizacja, głoszenie, kerygmat, dobra nowinaBibliografia
Blachnicki F., Została nam powierzona Ewangelia, Kraków 2007.
Chlondowski W., Spełniona obietnica, Cieszyn 2016.
Draguła A., Między pociechą a ocaleniem. Ewangelizacja w epoce pometafizycznej, „Więź” (2006), nr 3, s. 56–64.
Fisichella R., Spójność projektu duszpasterskiego, OsRomPol 33 (2012), nr 11, s. 30–32.
Kamiński R. (red.), Leksykon teologii pastoralnej, Lublin 2006.
Macchioni G., Ewangelizacja w parafii. Metoda „komórek”, Kraków 1997.
Moens J-L., Na czym polega nowa ewangelizacja?, w: P. Sowa, K. Kaproń (red.), Nowa ewangelizacja. Kerygmatyczny impuls w Kościele, Gubin 2012.
Moran M., Podaj dalej, Łódź 1995.
Nowa ewangelizacja, Kolekcja Communio, Poznań 1993.
Lehmann K., Czym jest nowa ewangelizacja Europy?, w: Nowa ewangelizacja (Kolekcja Communio, nr 8), Poznań 1993, s. 67–74.
Prado Flores J.H., Idźcie i ewangelizujcie ochrzczonych, Brwinów 1994.
Prado Flores J.H., Jak ewangelizować ochrzczonych, Łódź 1993.
Prado Flores J.H., Nowi ewangelizatorzy dla Nowej Ewangelizacji, Poznań 2013.
Przyczyna W., Ewangelizacja, w: R. Kamiński (red.), Leksykon teologii pastoralnej, Lublin 2006, s. 254–257.
Ratzinger J., Trzeba mówić więcej o Bogu, OsRomPol 14 (1992), nr 1, s. 18–19.
Recław R., Św. Paweł. Ewangelizator do naśladowania. Łódź 2009.
Ryś G., Jezusowa nowa ewangelizacja, w: Nowe ewangelizacja. Kerygmatyczny impuls w Kościele, Gubin 2012, s. 12–16.
Salij J., Ewangelizacja: uwagi elementarne, „Znak” 10 (1992), s. 4–16.
Sawa P., Sepioło A., Zielonka I. (red.), Charyzmaty w służbie ewangelizacji. Wytyczne wobec służby charyzmatycznej we wspólnotach, Gliwice 2017.
Sanders J.O., Skuteczna ewangelizacja, Warszawa 1987.
Seremak W., Miłosierdzie Boże a nowa ewangelizacja, Lublin 2001.
Sionek A., Charyzmaty, Kraków 2017.
Sowa P., Kaproń K. (red), Nowa Ewangelizacja – Kerygmatyczny impuls w Kościele, Gubin 2012.
Szlachetka W., Fenomen szkół nowej ewangelizacji, Kraków 2011
Tardif E, Prado Flores J.H., Jezus jest Mesjaszem, Łódź 1991.
Witczyk H., Błogosławieństwo wiary, Kielce 2015.
Zielonka I., Wyzwania nowej ewangelizacji. Aspekty kanoniczno-prawne, w: J. Krajczyński, A. Domaszk (red.), Fides, quae de verbo nascitur et nutritur, Płock 2016, s. 49–89.
Zielonka I., Kryteria rozeznawania charyzmatów, w: P. Sawa, A. Sepioło, I. Zielonka (red.), Charyzmaty w służbie ewangelizacji. Wytyczne wobec służby charyzmatycznej we wspólnotach, Gliwice 2017, s. 57–69.
