Łódź w połowie lat dziewięćdziesiątych XX w. przeżyła zdecydowanie większe załamanie gospodarki niż inne wielkie miasta Polski. Przyczyną tego zjawiska był upadek przemysłu lekkiego, dominującego w łódzkiej aglomeracji oraz innych rodzajów przemysłu, tj. maszynowego czy chemicznego, związanych z przemysłem lekkim. Dla społeczeństwa oznaczało to bezrobocie, spadek dochodów, obniżenie stopy życiowej, a z punktu widzenia finansów publicznych wzrost wydatków budżetowych na świadczenia transferowe. Ponadto wydolność ekonomiczna łódzkiego systemu gospodarczego uległa załamaniu. Dwadzieścia lat zmian we wszystkich sferach funkcjonowania miasta pozwoliło na wyjście z głębokiego kryzysu społeczno-gospodarczego. Wykorzystując istniejący wewnętrzny potencjał oraz podejmując starania o pozyskanie zewnętrznego kapitału, doprowadzono do istotnych przekształceń struktury gospodarczej i zbudowano efektywny i zdywersyfikowany system społeczno-gospodarczy. Nowa gospodarka dała stabilne i relatywnie odporne na zjawiska kryzysowe podstawy dalszego rozwoju miasta. Przedmiotem rozważań podjętych w artykule są kierunki zmian społeczno-gospodarczych, jakie nastąpiły w ciągu ostatnich dwudziestu lat w mieście, ze szczególnym uwzględnieniem tych, które mają w dalszym ciągu wpływ na rozwój Łodzi i jej otoczenia.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.