Można powiedzieć, ze społeczna historia miast jest ciągłym poszukiwaniem najlepszej formy przestrzeni miejskiej i najlepszej formy społeczności miasta. Ten proces toczył się i toczy w sferze ideologii – co przynosi kolejne wizje miast idealnych (doskonałych), a także w sferze praktyki – prowadzonej często metoda prób i błędów. Pytanie o dobre miasto jest szczególnie istotne dziś, kiedy w skali świata ponad 50% ludności stanowią mieszkańcy miast, a w Europie odsetek ten sięga 75%. Poszukując właściwej (adekwatnej) formy społecznej i przestrzennej dla miasta formułujemy dwa rodzaje oczekiwań: jedne w stosunku do cech zbiorowości i sposobu zorganizowania życia społecznego, drugie w stosunku do sposobu zorganizowania i wyposażenia przestrzeni miejskiej. A zatem dobrze funkcjonujące miasto jako środowisko człowieka powinno realizować co najmniej podstawowe funkcje: zaspokajania potrzeb i tworzenia wspólnoty. Realizacja tych oczekiwań jest zależna od wielu czynników, mających zarówno endogenny, jak i egzogenny charakter, kluczowe są tu jednak odpowiedzi na pytania, co właściwie czyni miasto dobrym (odpowiednim) miejscem do życia i jakie są możliwości osiągania tego stanu. Jest to problem kryteriów oceny, problem zdefiniowania zagrożeń, wreszcie kwestia znalezienia odpowiednich narzędzi i środków pozwalających na kształtowanie zarówno przestrzennej, jak i społecznej formy miasta. Artykuł rozważa te zagadnienia odwołując się do dawnych koncepcji miast idealnych, a także do współczesnych poszukiwań zawartych w takich dokumentach, jak Nowa karta ateńska (New Athens Charter) z 2003 r., Światowa karta praw do miasta (The World Charter on the rights to the city) czy Karta lipska na temat zrównoważonych miast europejskich z 2007 r.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.
Język Polski
English