https://doi.org/10.25167/sm2017.026.05
Analizując współczesne tendencje przekształceń miast, można zauważyć wyróżniające się dwie grupy projektów. Jedna z nich opiera się na realizowaniu postulatów zrównoważonego rozwoju w budowie miast, stawiając sobie za cel istotne dla miasta priorytety, natomiast druga zakłada realizacje dużych zadań infrastrukturalnych, polepszających funkcjonowanie wybranych obszarów miast. Wielość tych koncepcji powoduje, ze Philip Jodido postrzega lata 90. ubiegłego wieku właśnie przez pryzmat rozwoju komunikacji i systemów komunikacji, które stały się istotnym czynnikiem rozwoju, wspieranym przez administracje rządowe i samorządowe w większości państw europejskich. Konsekwencją tego był wzrost znaczenia i jakości projektów urbanistyczno-architektonicznych dotyczących tej kategorii. W tej drugiej grupie obok projektu Euralille, autorstwa Rema Koolhaasa, łączącego Paryż i Londyn trasą TGV, można wymienić koncepcje Nowego Centrum Łodzi realizowana w okolicach dworca kolejowego Łódź Fabryczna oraz Elektrociepłowni I jako centrum przesiadkowe i kulturalne miasta. Celem artykułu jest analiza funkcji oraz kompozycji koncepcji rewitalizacji tego obszaru, począwszy od masterplanu Roba Kriera z 2007 r. po projekt miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tej części miasta Lodzi opracowany przez Miejska Pracownie Urbanistyczna z Łodzi z roku 2014.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.
Język Polski
English
