Abstrakt

Fundamentalną wartością na której opiera się ekumenia i do której prowadzi jest wiara w Trójjedynego Boga oparta na dziedzictwie Ewangelii. Ludzkie starania, inicjatywy i programy są tu bardzo ważne. Przyznać jednak należy, że często są one niedoskonałe, a więc i mało skuteczne w osiąganiu zamierzonego celu. Sobór Watykański II uczynił ekumenizm jednym z zasadniczych paradygmatów ewangelizacyjnych Kościoła. Dar jedności nie jest jedynie statyczną właściwością struktur kościelnych. Tkwi w nim moc otwierania Kościoła ku ludzkości i usuwania barier, które dzielą ludzi i Kościoły. Pogłębiając nauczanie soborowe na temat ekumenizmu i jego integracyjnej roli społecznej, Jan Paweł II stwierdził, że ekumenia jest „imperatywem chrześcijańskiego sumienia oświeconego wiarą i kierowanego miłością” (UUS 8). Ekumenia nie odnosi się tylko do działań ściśle kościelnych, choć te są w centrum jej zainteresowania. Ma swoje wyraźne odniesienia do procesów integracyjnych w ogóle. W kontekście polskim i europejskim znaczący jest wkład Kościołów w procesy pojednania z sąsiednimi narodami i państwami: z Niemcami, z Ukraińcami i z Rosjanami. Ekumenia uczy przede wszystkim tego, że budowanie jedności między państwami, narodami, kulturami i Kościołami oraz między poszczególnymi ludźmi musi zacząć się od burzenia murów, jakie przez wiele lat wyrosły w ludzkich umysłach i w ludzkich sercach. Konieczne jest odbudowywanie międzyludzkich więzów opartych na zaufaniu i na wzajemnym poszanowaniu. Szczególne zadanie przypada tu Kościołom, chrześcijanom i w ogóle wspólnotom religijnym, ale także instytucjom wychowawczym, nauce i kulturze.