Abstrakt

Dla rozwoju ruchu ekumenicznego potrzeba modeli określających możliwości jednoczenia się chrześcijan. Dialogi ekumeniczne pokazują, że w prawie każdym Kościele chrześcijańskim wyobrażenia o jedności są różne. Z problemem braku jednej wizji jedności łączy się drugi – brak jednego pojęcia Kościoła, a przynajmniej brak takiego jego rozumienia, które byłoby akceptowane przez wszystkich chrześcijan. Trzeci problem związany jest z dwoma poprzednimi i dotyczy ekumenicznej hermeneutyki, która jest uzależniona od różnych eklezjalnych modeli jedności. Wyznaniowe uwarunkowania sprawiają, że inną wizję jedności mają prawosławni, inną protestanci, a jeszcze inną katolicy. Artykuł prezentuje głównie w oparciu o opracowania Komisji „Wiara i Ustrój” podstawowe współczesne eklezjalne modele jednoczenia się chrześcijan: jedność organiczna – model preferowany przez Kościoły anglikańskie (1), pojednana różnorodność – ewangelicko zorientowany model (2), wspólnota soborowa – prawosławny model jedności (3), wspólnota wspólnot – katolicko zorientowany model jedności (4).