https://doi.org/10.25167/so.6075
W życiu Kościoła posługa kapłańska odgrywa niezastąpioną rolę. Zadania kapłana mają bowiem nie tylko wymiar horyzontalny (np. służba wspólnocie), ale także wertykalny (pogłębianie relacji z Bogiem). Taka podwójna perspektywa wymaga czegoś więcej niż znajomości zasad czy nauki; domaga się wewnętrznej przemiany i głębokiego zrozumienia własnego powołania, które kształtuje jego duchową tożsamość. Jedno z najbardziej przenikliwych i dojrzałych ujęć duchowości kapłańskiej odnaleźć można w Homilii (Mēmrā) XXXII autorstwa Mar Narsaja z Nisibis. Ów syro-orientalny teolog w sposób niezwykle sugestywny opisuje misję kapłanów, nadając im symboliczne określenia oddające sens ich posługi. Jego refleksja przekracza ramy epoki i wyznania, stanowiąc ponadczasową inspirację dla duchownych wszystkich tradycji. Celem niniejszego opracowania jest ukazanie pewnych intuicji zawartych w jednym tylko dziele Narsaja, które pomagają lepiej zrozumieć istotę duchowości kapłańskiej. Choć wybrany za źródło opracowania tekst ma znaczenie historyczne, jego przesłanie pozostaje żywe i zachęca, by na nowo odkrywać i urzeczywistniać powołanie kapłańskie w realiach współczesnego świata: w sposób szczególny idzie tu o praktykowanie miłości i miłosierdzia.
Скачать файлы
Правила цитирования
Лицензия