Opublikowane: 2025-06-20

Klasztor dominikanek na Wyspie Zajęczej w Budzie (1252–1637) jako przykład ojcowskiej fundacji monarszej (2)

pstefaniak
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dział: Artykuły z różnych działów teologii, historii i nauk pokrewnych
DOI https://doi.org/10.25167/sth.5922

Abstrakt

Tekst jest kontynuacją artykułu opublikowanego w poprzednim numerze czasopisma. Wzniesiony w połowie XIII w. i rozbudowany w kolejnym stuleciu zespół klasztorny dominikanek w Budzie jawił się jako znakomity przykład gotyckiej architektury węgierskiej o francuskiej proweniencji. Pomyślność fundacji zniweczyła inwazja turecka na Węgry w XVI w. W 1541 r. 18 mniszek uciekło z Wyspy Zajęczej do Wielkiego Waradyna. Mieszkały tam do
1546 r., kiedy z powodu reformacji musiały i stamtąd wyjechać. Udały się do Trnawy, gdzie w 1567 r. otrzymały klasztor św. Jana Chrzciciela. Stamtąd w 1618 r. przeprowadziły się do klasztoru klarysek w Pozsony, gdzie w 1637 r. zmarła ostatnia mniszka dominikańska, Barbara
Verebély, zamykając dzieje najznakomitszego z węgierskich klasztorów.

Słowa kluczowe:

Św. Małgorzata Węgierska, mniszki dominikańskie, Béla IV, Wyspa Zajęcza (Małgorzaty), Buda(peszt)

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Stefaniak, P. (2025). Klasztor dominikanek na Wyspie Zajęczej w Budzie (1252–1637) jako przykład ojcowskiej fundacji monarszej (2). Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego, 45(1), 137–158. https://doi.org/10.25167/sth.5922

Cited by / Share

Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.