Sumienie jest klasycznie miejscem refleksji moralno-teologicznej lub etycznej. Coraz częściej jednak jest wykorzystywane przez biskupów jako miejsce podejmowania decyzji w obliczu niejednoznacznych lub kontrowersyjnych sytuacji duszpasterskich, takich jak błogosławieństwo partnerów tej samej płci. Z kolei biskupi krytykujący Drogę Synodalną również odwołują się do sumienia, które według ich interpretacji nie jest miejscem rozwoju doktrynalnego. Sytuacja ta prowadzi do analizy rozumienia sumienia, które było niejednoznaczne już na Soborze Watykańskim II, a które jest kontynuowane w następczych koncepcjach teologicznych lub późniejszych stanowiskach Magisterium. W odniesieniu do „teologii ludu”, która została rozwinięta już w latach siedemdziesiątych XX w. w obszarze języka niemieckiego (równolegle do Ameryki Łacińskiej) to przeciwstawienie
może być przezwyciężone z punktu widzenia praktyki konkretnych decyzji sumienia, a tym samym duszpasterska istota Vaticanum II może być współcześnie kontynuowana
w obliczu konkretnych problemów.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.