https://doi.org/10.25167/FF/5044
W Kościele katolickim trwa dyskusja o kształcie duszpasterstwa ludzi młodych, uwzględniającego delikatną sferę ludzkiej płciowości. Jedni opowiadają się za modyfikacją nauczania Kościoła na temat ludzkiej seksualności. Inni twierdzą, że nie należy rezygnować z jasnego przedstawia prawdy moralnej, także w tak wrażliwej dziedzinie, jaką jest seksualność.
Niniejszy artykuł postawił sobie za cel zweryfikowanie tezy, że duszpasterstwo młodzieży, które ma prowadzić do dojrzałego przeżywania seksualności, powinno być zbudowane na głębokim fundamencie teologicznym i antropologicznym, umożliwiającym wyprowadzenie wiarygodnych norm moralnych.
Osiągnięcie zamierzonego w artykule celu stało się możliwe dzięki zastosowaniu metody nauk teologicznych, poprzez analizę źródeł właściwych dla teologii. Samo bowiem duszpasterstwo realizowane jest w Kościele, posiadającym nade wszystko teologiczne fundamenty. Spośród wielości źródeł teologicznych wybrano tu dwa: 19 rozdział Ewangelii św. Mateusza oraz nauczanie Jana Pawła II na temat tegoż rozdziału.
Prowadzone analizy potwierdziły postawioną tezę. Duszpasterstwo młodzieży winno wypływać z głębokich źródeł teologicznych: powinno być chrystocentryczne. Duszpasterstwo to powinno być gotowe do tworzenia dla ludzi młodych środowisk wiary, w których możliwa jest fascynacja Osobą Jezusa Chrystusa. Zadaniem działań pastoralnych w sferze seksualnej są nade wszystko: ukazywanie piękna małżeństwa otwartego na potomstwo oraz wskazywanie na wyjątkową wartość bezżenności dla królestwa niebieskiego. Analizy wykazały, że w duszpasterskim zaangażowaniu nie należy bać się stawiania wymagań, obecnych w nauczaniu Kościoła, przy czym równocześnie potrzebne jest stałe ukazywanie mocy łaski Bożej.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.
English
Język Polski
Deutsch
