https://doi.org/10.25167/ls.4760
Używanie ambony w czasie celebracji Mszy w zgromadzeniu zostało przywrócone w rycie rzymskim w 1964 roku, po, jak się wydawało, nieobecności przez wieki. Ograniczone użycie ambony, lub pozostałości ambony takie jak lektorium (pulpit), podczas Mszy zostało jednak utrzymane bez zrywania kontekstu w niektórych rytach zachodnich, od Soboru Trydenckiego aż do Soboru Watykańskiego II.
Postrzeganie ambony od roku 1964 było skromne w porównaniu z jej monumentalną historią i bogactwem symbolicznym. Ta powściągliwość wynikała bez wątpienia z braku adnotacji w dokumentach rzymskich i księgach liturgicznych po "Sacrosanctum Concilium" o znaczeniu i dziejach ambony. Ponowne podkreślenie znaczenia ambony przez rzymską dykasterię ds. Kultu Bożego pojawiło się w kontekście rytu rzymskiego pod koniec lat 80-tych i kolejny raz w roku jubileuszowym 2000, ale wydaje się, że zostało ono przeoczone w większości kościołów lokalnych. Autor opisuje to, co uważa za stopniowe przywracanie ambony do jej średniowiecznej świetności, jednocześnie widząc, że ma ono kluczowe znaczenie dla umieszczenia celebracji misterium paschalnego w centrum liturgii odnowionej po Soborze Watykańskim II.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
Cited by / Share
Licencja
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.
English
Język Polski
Русский
Français (France)
Italiano
Deutsch
Español (España)
