Resumen

Niniejszy artykuł omawia praktykę organowej harmonizacji monodii liturgicznej (plain-chant) wypracowaną przez Antoine’a Hellégo, francuskiego organistę i muzyka kościelnego działającego w połowie XIX wieku. Praktykę tę wyłożył w podręczniku Méthode pour l'harmonisation du plain-chant (1867). Jego metoda, nawiązująca do innych współczesnych mu koncepcji zaproponowanych przez m.in. przez Gevaerta (Méthode pour l'enseignement du plain-chant et la manière de l'accompagner, 1856) czy Niedermeyera i Ortigue’a (Traité théorique et pratique de l'accompagnement du plain-chant, 1857), jest bardzo cennym źródłem wiedzy na temat rozwoju i ewolucji wielogłosowych praktyk w muzyce liturgicznej, które pojawiły się we francuskiej liturgii XIX stulecia – zwłaszcza w świątyniach znajdujących się w niewielkich miejscowościach i na prowincji. Opisana przez Hellégo praktyka harmonizacji nie była bowiem adresowana do organistów-wirtuozów, ale do organistów o przeciętym poziomie muzycznego wykształcenia, którzy odpowiadali za muzyczną oprawę liturgii mszalnej i officium divinum w świątyniach położonych na prowincji i mniejszych miejscowościach.