Refusing to Smeli the Roses: American Feminism as a Rhetorical Practice
Sažetak
Dlaczego w tradycji retorycznej amerykańskiego feminizmu tak wiele uwagi poświęca się językowi i co z tego wynika? Ruch kobiecy sam postrzega się w kategoriach językowych, jako „głos przerywający ciszę". W jego metaforycznej auto-narracji grupa kobiet osiąga świadomość wspólnoty losu poprzez rozmowę, dochodzi do politycznego „prze[1]budzenia" i „przełamania milczenia". Ta wizja, ukazująca mowę jako działanie, stanowi oś feministycznej tożsamości, łącząc feminizm liberalny z radykalnym. Celem jest przedefiniowanie kategorii prywatne i publiczne oraz nazwanie na nowo społecznej rzeczywistości, tak by ukazać jej represyjność wobec kobiet. Druga część artykułu dotyczy słowa seksizm, w zestawieniu z rywalami (dyskryminacja, szowinizm) i pierwowzorem (rasizm). Kluczem jest specyficznie rozumiana kategoria polityczności, którą feministki starają się wprowadzić do głównego nurtu kultury. Wy[1]raz seksizm się przyjął, powstaje jednak pytanie o mechanizm „wchłaniania" radykalnych idei przez tradycyjną kulturę: na ile zmienia się kultura, a na ile sens przyjmowanych słów. Część trzecia odnosi się do zarzutu, iż zainteresowanie językiem to współczesna choroba ruchu kobiecego, który powinien "zająć się wąchaniem róż, zamiast martwić się, ja[1]kie nadać im imiona." Meta-językowość jest integralną częścią tradycji feministycznej , a nie wynaturzeniem. Widać ją w już w Deklaracji Sentymentów z Seneca Fa lis ( 1 848): jej Preambula to ironiczna przeróbka Preambuły Deklaracji Niepodleglości, wskazująca na wpisaną w język oryginału męską perspektywę. Feministyczna strategia retoryczna, polegająca na ukazywaniu na nowo dobrze znanej rzeczywistości, odpowiada zjawisku poetyckiemu opisanemu przez Szkłowskiego jako 'udziwnienie'. W konkluzjach pada pytanie o problem wyczerpania retoryki, która w znacznym stopniu opiera się na wizji przełomu, zdziwienia i przebudzenia.
##libcom.authors##
##libcom.statistics##
##plugins.generic.usageStats.downloads##
##submission.license##
1. Prawa autorskie majątkowe do opublikowanych utworów ma Uniwersytet Opolski (do utworu zbiorowego) oraz Autorzy (do poszczególnych części utworu zbiorowego mających samodzielne znaczenie).
2. W czasopiśmie naukowym „Stylistyka” publikowane mogą być jedynie utwory wcześniej nie rozpowszechnione.
3. Uniwersytet Opolski nie ogranicza możliwości dalszego rozpowszechnienia przez Autora jego utworu pod warunkiem wskazania czasopisma naukowego „Stylistyka” jako pierwotnego miejsca publikacji oraz zgody Wydawnictwa UO.
4. Zgoda na publikację utworu w czasopiśmie naukowym „Stylistyka” jest równoznaczna z udzieleniem przez Autora Uniwersytetowi Opolskiemu licencji niewyłącznej, obejmującej prawo do korzystania z utworu bez ograniczeń terytorialnych oraz czasowych na następujących polach eksploatacji:
a) w zakresie utrwalania i zwielokrotniania utworu – wytwarzanie określoną techniką dowolnej ilości egzemplarzy utworu w całości lub w części, w tym techniką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetycznego oraz techniką cyfrową, wprowadzenie utworu do pamięci komputera i sieci informatycznych,
b) w zakresie obrotu oryginałem albo egzemplarzami, na których utwór utrwalono – wprowadzanie do obrotu, użyczenie lub najem oryginału lub egzemplarzy,
c) w zakresie rozpowszechnienia utworu w sposób inny niż określonych w pkt 2 – udostępnienie utworu lub jego streszczenia w Internecie przez umożliwienie odbiorcom dostępu do utworu on-line lub umożliwienie ściągnięcia utworu do własnego urządzenia pozwalającego na zapoznawanie się z utworem, zamieszczenie utworu w bazach elektronicznych zajmujących się rozpowszechnianiem utworów naukowych, w tym w szczególności w bazie CEEOL (Central and Eastern Online Libray) oraz streszczenia w języku angielskim w bazie CEJSH (The Central Europaen Journal of Social Scienes and Humanites).
d) w zakresie tworzenia i rozpowszechniania dzieł zależnych zrealizowanych przy wykorzystaniu utworu – korzystanie z nich na polach eksploatacji określonych w pkt 1–3.
5. Z tytułu udzielenia licencji do utworu Autorowi nie należy się wynagrodzenie.
6. Autor wyraża zgodę na udzielenie przez Uniwersytet dalszego zezwolenia na korzystanie z utworu (sublicencja) na polach eksploatacji wymienionych w par. 2 ust. 4.
7. Autor wyraża zgodę na upublicznienie, w związku z rozpowszechnieniem utworu, swoich danych osobowych, to jest imienia i nazwiska, afiliacji oraz adresu e-mail.
