Abstract

Przedstawiona w artykule analiza wierszy Rudyarda Kiplinga pokazuje zalety użycia dialektyzmów i argotyzmów w poezji. Autorzy polemizują z opiniami krytyków, uznających, że stylizowanie utworów tymi środkami językowymi jest niestosowne i psuje estetyczny wydźwięk poezji Kiplinga. Zadaniem artykułu jest pokazanie, że używając cockneya do wyrażenia najgłębszych uczuć, Kipling nie naśmiewa się z dialektu o niskim statusie społecznym, ale traktuje go z niespotykanym u innych twórców szacunkiem. To, że Kipling był w stanie korzystać z elementów stylizacji zarówno w ten nowy, jak i w tradycyjny — komiczny sposób, świadczy o dużej skali artystycznych możliwości i wielkiej wrażliwości pisarza.