Opublikowane: 2012-12-31

Poznanie Boga w arabsko-chrześcijańskim dyskursie teologicznym

Michał Sadowski
Studia Oecumenica
Dział: Dialogi i procesy integracyjne
DOI https://doi.org/10.25167/so.3390

Abstrakt

Problem poznania Boga, właściwej metody i języka teologicznego zajmowały ważne miejsce w arabskiej literaturze chrześcijańskiej okresu Abbasydów. Z jednej strony ta transcendentna rzeczywistość  jest niepoznawalna i niedająca się wyrazić słowami, z drugiej natomiast, jest ona uchwytna dla człowieka poprzez wiarę, pobożność i bojaźń. Autorzy arabscy upatrują szansę na poznanie Boga zarówno w orzeczeniach apofatycznych, jak i katafatycznych, korzystając przy tym ze spuścizny, jaką wypracowała teologia grecka. Pozytywne orzeczenia o poznaniu Boga znajdują swój wyraz w stosowanych analogiach, czyli obrazach zaczerpniętych z natury. Negatywny wymiar tego poznania jest zazwyczaj wyrażony w świadomości o niedoskonałości poznania jako takiego, oraz dystansu, jaki dzieli Stwórcę od stworzenia. Analogie wiodły prym w przybliżeniu problematyki dogmatu o Wcieleniu i o Bogu Trójjedynym, pełniąc funkcję edukacyjną dla chrześcijan oraz będąc argumentem w polemice z muzułmańskimi adwersarzami. Oprócz tego, analogie odegrały ważną rolę jako nośniki powstającej wówczas terminologii teologicznej po arabsku.

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Sadowski, M. (2012). Poznanie Boga w arabsko-chrześcijańskim dyskursie teologicznym. Studia Oecumenica, 12, 241–256. https://doi.org/10.25167/so.3390

Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.