Styl dedykacji rękopiśmiennej a czas

Maria Krauz

Opublikowane: 2021-02-21

Tom 16 (2007)

Styl dedykacji rękopiśmiennej a czas

Maria Krauz

Abstrakt

The article gives analysis of author’s manuscript dedications inscribed predominantly on the title page. The dedication is a short text, closed in terms of content and composi- tion, in which author ascribes his/her work. The basie pattem of dedicatory formula inclu- des: a name of addressee, a reąuest for reception and a signature of addresser.On one hand dedicatory formulae as the typical minimal texts, serving a polite function of a language, retain continuity and permanence of some of the structures (a few linguistic conventions are repeated); on the other they are distinguished by individual, original mo- difications conceming mainly well thought out and elaborated forms in comparison with minimal pattem.The stylistic form of a dedication depends largely on the relation between addresser and recipient, sociol status of interlocutors, type of relations, the choice of functional style, situation in which the action is performed, the time of formation is less important.Even thought contemporary dedications are characterized by morę straightforward way of addressing recipient, diversity of occasions and spontaneity, they still retain so- lemn naturę of statement.

Inne teksty tego samego autora

Maria Krauz, Wartości i wartościowanie w dedykacjach rękopiśmiennych. Stabilność czy zmienność systemu aksjologicznego? , Stylistyka: Tom 27 (2018): Styl i aksjologia

Pobierz pliki

PDF

Zasady cytowania

Krauz, M. (2021). Styl dedykacji rękopiśmiennej a czas. Stylistyka, 16, 541–551. Pobrano z https://czasopisma.uni.opole.pl/index.php/s/article/view/3652

Cited by / Share

Licencja

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe.

Bibliografia

Czekajewska A., 1962, O listach dedykacyjnych w polskiej książce XVI wieku, „Roczniki Biblioteczne”, z. 1-2, s. 21-55.

Fac K., Dedykacje rękopiśmienne w księgozbiorze Stanisława Pigonia w Bibliotece Głównej WSP w Rzeszowie, „Rocznik Naukowo-Dydaktyczny WSP w Krakowie” 1987, z. 110. Prace Bibliotekoznawcze 4, s. 59-83.

Gorzkowski A., 2003, List dedykacyjny Filipa Kallimacha-Buonaccorsiego. — Retoryka a tekst literacki, red. M. Hanczakowski, J. Niedźwiedź, Kraków, s. 10-22.

Kowalik K., 2001, Adresat i autor w strukturze tekstów dedykacyjnych, „Prace Filologiczne”, t. XLVI, Warszawa, s. 355-363.

Krauz M., Kształt stylistyczny i wyznaczniki gatunkowe dedykacji rękopiśmiennej (w druku).Kubiszyn-Mędrala Z., 2001, Zwroty adresatywne w polskiej telewizji w latach siedemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, „Język Polski” LXXXI, z. 3.

Marcjanik M., 2000, Polska grzeczność językowa, Kielce (wyd. II poprawione).

Mayenowa M. R., Werpachowska A., O sentencji jako początku tekstu lirycznego. — Teoria tekstu. Zbiór studiów, red. T. Dobrzyńska, Wrocław 1986, s. 9-16.

Ocieczek R., 1967, Kształt literacki listu dedykacyjnego w „Officina ferraria”. — Roździeńskiego, „Zeszyty Naukowe Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Katowicach”, z. 4, s. 61-73.

Ocieczek R., 1977, O listach dedykacyjnych literatów polskich XVII w., „Ruch Literacki”, z. 6.

Pisarkowa K., 1979, Jak się tytułujemy i zwracamy do drugich, „Język Polski” LIX, z. 1.

Przybylska R., 2001, Czy w języku polskim istnieje osobna kategoria adresatywów? - Język w komunikacji, t. 1, red. G. Habrajska, Łódź.

Rękopiśmienne dedykacje autorskie w księgozbiorze Ossolineum, zebrał i opracował J. Długosz, Wrocław 1967.

Skubalanka T., 1993, O rozwoju stylów językowych, „Stylistyka” II, s. 5-13.Sławiński J. (red.), 2002, Słownik terminów literackich, wyd. IV, Wrocław.

Tomiczek E., 1983, System adresatywny współczesnego języka polskiego i niemieckiego, „Acta Universitatis Wratislavientis” nr 730, Wrocław.

Trzynadlowski J., 1967, O dedykacji. - Rękopiśmienne dedykacje autorskie w księgozbiorze Ossolineum, zebrał i opracował J. Długosz, Wrocław, s. 5-15.

Zaręba L„ 1981, Formy zwracania się do osób drugich w języku polskim i francuskim, „Język Polski” LXI, z. 1-2. Google Scholar