Abstract

Zjawiskiem szczególnie interesującym w powieści P. Modiano jest częste użycie formy conditionnel temporel, formy ciekawej zarówno morfologicznie jak i semantycznie. Mimo że uwikłana w strukturę zależności czasów (futur dans le passe) wydaje się wygrywać swoje koligacje z sensami hipotetycznymi, dybitatywnymi sytuując się po[1]między niepewnością, przewidywaniem przyszłości i zwątpieniem. W tekście, którego zasadą organizacji narracyjnej jest stworzenie aury niedookreślenia wokół pojawiających się zdarzeń, postaci i ich działań, nasycenie tekstu formami i strukturami pogranicznymi oscylującymi pomiędzy temporalnością i modalnością jest celowe i sprawia, że właściwymi aktorami powieści są językowe znaki hipotetyczności, niepewności i nie[1]dookreślenia przekazujące przekonanie o załamaniu się istnienia podmiotu definiowanego według starych i sprawdzonych parametrów tu i teraz, pewna przeszłość, chwila obecna i plany na przyszłość.