Badanie miało charakter eksploracyjny. Jego celem było sprawdzenie przewidywań dyspozycyjnej teorii humoru. W badaniu wzięło udział 34 uczniów klasy IV szkoły podstawowej. Składało się ono z dwóch etapów. W pierwszej fazie przeprowadzono badanie socjometryczne w celu ustalenia relacji sympatii i antypatii między poszczególnymi członkami grupy. W fazie drugiej badanym prezentowano zestaw dowcipów, z których połowa przedstawiała dziecko poniżające dorosłego, a połowa dorosłego poniżającego dziecko. W jednej grupie badanych dziecko występujące w dowcipie utożsamiano z łubianym, a w drugiej - z nie łubianym kolegą osoby badanej. Następnie dzieci były proszone o ocenę zabawności dowcipu. Za najbardziej zabawną badani uznali sytuację, w której dorosły poniżał dziecko łubiane. Mniej zabawne w ich ocenie były sytuacje, gdy dziecko łubiane poniżało dorosłego, dalej - gdy dziecko nielubiane poniżało dorosłego. Najmniej zabawna okazała się sytuacja, gdy dorosły poniżał dziecko nielubiane. Ponadto dowcipy, w których występowały dzieci łubiane, były oceniane jako znacząco bardziej zabawne, niż dowcipy, których bohaterami były dzieci nielubiane, niezależnie od tego czy były one ofiarami czy prześladowcami.
Télécharger des fichiers
Règles de citation
Licence
Ce travail est disponible sous licence Creative Commons Attribution - Pas d’Utilisation Commerciale - Partage dans les Mêmes Conditions 4.0 International.