Abstrakt

Artykuł próbuje udokumentować, że zarządzone w dokumentach posoborowych oddzielenie tabernakulum od ołtarza posiada konkretne oddziaływanie na architekturę i sztukę sakralną. Dotyczy to posoborowych uwarunkowań liturgicznych, będących żródłem uwarunkowań architektonicznych i sposobu urządzenia liturgicznego wnętrza w drugiej połowie XX wieku. Artykuł uwzględniając wyraźnie architekturę współczesną, bez analizy zabytkowych odnawianych wnętrz, kładzie nacisk na poszukiwanie modernistycznych metod budowy wnętrz liturgicznych, mających prawo do posługiwania się  współczesnym językiem wypowiedzi mistycznej. Udowadnia się że posoborowe metody wykorzystania estetyki współczesnej wnoszą konkretne rozwiązania służące egzystencji sztuki liturgicznej odpowiedzialnej za budowę wnętrza kościelnego od ołtarza, stanowiącego centrum przestrzeni sakralnej. Dlatego oprócz tabernakulum to właśnie ambona, sedilia, chrzcielnica oraz obrazy i inne obiekty kultowe odnajdują swoje miejsce w przestrzeni odpowiedzialnej za czytelne przybliżenie strefy wiernych do strefy ołtarza, którego najwyższy element, dostrzegalny dla wszystkich, stanowi mensa stołu ofiarnego.