https://doi.org/10.25167/osap.1882
W sprawach objętych zakresem regulacji konwencji CMR, na podstawie art. 33 tej konwencji sąd arbitrażowy jest obowiązany, po pierwsze, zastosować konwencję CMR i niedopuszczalne jest wyłączenie konwencji CMR dla stosowania w jej miejsce innego porządku prawnego lub zasad pozaprawnych. Po drugie, o ile wynika to z konwencji CMR, sąd arbitrażowy powinien stosować właściwe prawo krajowe. Po trzecie, sąd arbitrażowy rozstrzyga spór zgodnie z prawem właściwym dla danego stosunku, a gdy strony wyraźnie na to zezwolą – zgodnie z ogólnymi zasadami prawa lub zasadami słuszności. Po czwarte, sąd arbitrażowy bierze pod uwagę postanowienia umowy i ustalone praktyki mające zastosowanie do danego stosunku prawnego. Umowa (klauzula) arbitrażowa dotycząca sporu objętego konwencją CMR będzie zatem miała złożony charakter ze względu na wymóg określony w art. 33 Konwencji CMR. Strony powinny wskazać w treści zapisu na sąd polubowny obowiązkowo konwencję CMR, zgodnie z wymogami art. 33 Konwencji CMR i fakultatywne prawo krajowe. Przy braku takiego wskazania sąd arbitrażowy zastosuje prawo właściwe dla danego stosunku prawnego i ewentualnie inne prawo krajowe, do którego konwencja CMR nie odnosi się, chociaż takie rozwiązanie byłoby źródłem wielu komplikacji albo ogólne zasady prawne lub zasady słuszności. Ze względów praktycznych w klauzuli arbitrażowej warto wziąć pod uwagę inne kwestie, takie jak język postępowania.
Pobierz pliki
Zasady cytowania
English
Język Polski
