Abstrakt

W następstwie wybuchu wojny w Syrii w 2011 r., Turcja odnotowała bezprecedensowy napływ imigrantów z tego południowego kraju sąsiedzkiego. Polityka otwartych granic prowadzona w okresie pierwszych lat wojny została zastąpiona sekurytyzacją polityki dotyczącej ochrony międzynarodowej i innych polityk, które kraje zazwyczaj przyjmują w sytuacji kryzysu migracyjnego. Jednak wzrastająca liczba imigrantów z Syrii, pogorszenie relacji Turcji z rządem Assada oraz włączenie się Kurdów jako kolejnej ważnej strony w konflikcie syryjskim skutkowało zwrotem w tureckiej polityce granicznej. W 2014 r., prezydent Erdoğan rozpoczął budowę ponad 800-kilometrowego odcinka muru na granicy z Syrią wraz z zapowiedzią wzniesienia podobnych umocnień na granicach z Irakiem i Iranem w 2017. Głównym celem artykułu jest analiza rozwoju tureckiej polityki granicznej (w szczególności dotyczącej granicy z Syrią) w następstwie wydarzeń z 2011 r. oraz wskazanie czynników, które doprowadziły do przejścia od polityki gościnności do polityki wznoszenia „Tureckiej Fortecy”. W pierwszej części artykułu krótko podsumowana zostanie turecka polityka migracyjna. Nacisk położony zostanie na przedstawienie zmiany początkowo otwartego podejścia wobec migrantów z Syrii na obecny stan budowy murów na pograniczu z Syrią. Następnie, w artykule przedstawione zostaną wybrane czynniki, które wywołały to zjawisko. Obejmują one rozprzestrzenianie się terroryzmu i napływ bojowników z Daesh, którzy wykorzystywali łagodny reżim graniczny do rozszerzania swojej aktywności na tureckim terytorium, wzrost przemytu i nielegalnego handlu transgranicznego, obawy o rozprzestrzenianie się konfliktu, ale także kwestie integralności terytorialnej w związku ze wzrostem aktywności Kurdów w regionie.