Opublikowane: 2024-06-30

Lex orandi – lex credendi w liturgii rzymskiej: na przykładzie odnowienia Modlitwy Powszechnej Wielkiego Piątku w 1965 r.

Dawid Makowski
Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego
Dział: Artykuły z różnych działów teologii, historii i nauk pokrewnych
DOI https://doi.org/10.25167/sth.5411

Abstrakt

Prezentowany artykuł przedstawia znaczenie sentencji lex orandi – lex credendi na przykładzie odnowy wielkopiątkowej modlitwy powszechnej w 1965 r. Chodzi o relację, jaka zachodzi pomiędzy przedmiotem wiary a jego wyrażaniem; pomiędzy teologią a liturgią. Tę relację daje się
w sposób szczególny zauważyć w odnowie dziewięciu wezwań modlitwy powszechnej liturgii Wielkiego Piątku, która była ściśle związana z orzeczeniami Soboru Watykańskiego II (1962–1965). Na tym przykładzie została omówiona owa zależność z uwzględnieniem historii kształtowania się tych modlitw, czemu została poświęcona pierwsza część tekstu. Dalej jest mowa o soborowej nauce na temat ekumenizmu oraz eklezjologii. Na końcu artykuł
przedstawia implementację uchwalonej doktryny.

Słowa kluczowe:

Liturgia, Teologia, Wielki Piątek, Modlitwa powszechna, II Sobór Watykański

Pobierz pliki

Zasady cytowania

Makowski, D. (2024). Lex orandi – lex credendi w liturgii rzymskiej: na przykładzie odnowienia Modlitwy Powszechnej Wielkiego Piątku w 1965 r. Studia Teologiczno-Historyczne Śląska Opolskiego, 44(1), 59–74. https://doi.org/10.25167/sth.5411

Cited by / Share

Ta strona używa pliki cookie dla prawidłowego działania, aby korzystać w pełni z portalu należy zaakceptować pliki cookie.