Teologiczne znaczenie wotywnej procesji Bożego Ciała na podstawie Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii

Dariusz Kwiatkowski

doi:10.25167/ls.1898

Veröffentlicht am: 2020-05-02

Bd. 55 Nr. 1 (2020)

Teologiczne znaczenie wotywnej procesji Bożego Ciała na podstawie Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii

Dariusz Kwiatkowski

Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars

Rubrik: Liturgia

https://doi.org/10.25167/ls.1898

Abstract

Artykuł przedstawia teologiczne znaczenie procesji Bożego Ciała. „Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii” zalicza ją do tzw. „procesji wotywnych”. Organizując tę procesję należy kierować się kryteriami teologicznymi, które dotyczą wszystkich form pobożności ludowej, czyli powinna ona mieć charakter chrystologiczny, pneumatologiczny i eklezjalny. Procesja Bożego Ciała w sposób szczególny ukazuje obecność Chrystusa i Kościoła. Trzeba podkreślić, że pobożność ludowa bardzo ułatwiła proces powstania i rozpowszechniania się uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Jezusa Chrystusa. Procesja ta stanowi formę wzorcową procesji eucharystycznych. Będąc, w naturalny sposób przedłużeniem celebracji Eucharystii, zawiera w sobie elementy liturgiczne (obecność Najświętszego Sakramentu, proklamacja Ewangelii, modlitwy zatwierdzone przez Kościół, błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem) i wiele form pobożności ludowej (strojenie ulic i okien, składanie kwiatów, dekoracje ołtarzy, stroje ludowe). Podsumowując, trzeba stwierdzić, że procesja odbywająca się w uroczystość Bożego Ciała spełnia wymogi teologiczne i liturgiczne zawarte w „Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii” oraz w księdze „Komunia Święta i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą Świętą, dostosowane do zwyczajów diecezji polskich”.

Am häufigsten gelesenen Artikel dieser/dieses Autor/in

Dateien herunterladen

Kwiatkowski LitS 55 (Język Polski)

Zitierregeln

Kwiatkowski, D. (2020). Teologiczne znaczenie wotywnej procesji Bożego Ciała na podstawie Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Liturgia Sacra. Liturgia - Musica - Ars, 55(1), 107–124. https://doi.org/10.25167/ls.1898

Zitiert von / Teilen

Literaturhinweise

Źródła liturgiczne
Lekcjonarz Mszalny. Okres zwykły od 1 tygodnia zwykłego do 11 tygodnia zwykłego. 1991. T.3. Poznań-Warszawa- Pallottinum.

Mszał Rzymski dla diecezji polskich. 1986. Poznań: Pallottinum.

Komunia Święta i kult tajemnicy eucharystycznej poza Mszą Świętą, dostosowane do zwyczajów diecezji polskich. 1985. Katowice: Księgarnia św. Jacka.

Dokumenty NUK

Franciszek. 2013. Adhortacja apostolska Evangelii Gaudium o głoszeniu Ewangelii w dzisiejszym świecie. Kraków: Wydawnictwo „M”.

Jan Paweł II Adhortacja apostolska Catechesi tradendae. 1980. Warszawa: Wydział Nauki Katolickiej Kurii Metropolitarnej Warszawskiej.

Jan Paweł II. 2003. Encyklika Ecclesia de Eucharistia. Poznań: Pallottinum.

Jan Paweł II. 1988. List apostolski Vicesimus quintus annus. W Dzieła zebrane. T. 3. Kraków: Wydawnictwo “M”, 331-343.

Katechizm Kościoła katolickiego. 1994. Poznań: Pallottinum.

Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów. 2003. Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazania. Poznań: Pallottinum.

Paweł VI. 1986. Adhortacja apostolska Evangelii nuntiandi, Wrocław: Wrocławska Księgarnia Archidiecezjalna TUM

Sobór Watykański II. 2002. Konstytucja o liturgii świętej Sacrosanctum Concilium, w: Sobór Watykański II, Konstytucje, dekrety, deklaracje. Pallottinum: Poznań 2002.

Urban IV. 1264. Bulla Transiturus de hoc Mundo, nry 250-251. W Brewiarium fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła 2007. Red. I. Bokwa, Poznań: Księgarnia Świętego Wojciecha, 149-150.

Literatura przedmiotu

Adam Durak. 1999. Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. Analiza hermeneutyczna tekstów celebracji. Kraków: Wydawnictwo Poligrafia Salezjańska.

Augusto Bergamini. 2002. L’anno liturgico. Cristo festa della Chiesa. Storia, celebrazione, teologia, spiritualità, pastorale. Milano: San Paolo.

Bogusław Nadolski. 2003. Teologiczne zasady odnowy pobożności ludowej. W Liturgia i pobożność ludowa. Red. Władysław Nowak (red.), Liturgia i pobożność ludowa, 39-47. Olsztyn: Uniwersytet Warmińsko-Mazurski.

Bogusław Nadolski. 1991. Liturgika. Liturgia i czas. T. 2. Poznań: Pallottinum.

Czesław Krakowiak. 2001. „Msze wotywne i w różnych potrzebach według Mszału dla Diecezji Polskich”. Liturgia Sacra 18(2): 217-228.

Dariusz Kwiatkowski. 2018. „Chrystologiczny wymiar tekstów liturgicznych uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej”. Studia Gdańskie (XLIII): 143-158.

Dariusz Kwiatkowski. 2004. “Uwagi terminologiczne i ogólne zasady teologiczne pobożności ludowej w Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii”. Colloquia Theologica Adalbertina. Practica et Canocica, XIV (5):61-73.

Helmut Jan Sobeczko. 2003. Relacja między pobożnością ludową i liturgią. W Liturgia i pobożność ludowa. Red. Władysław Nowak (red.), Liturgia i pobożność ludowa, 48-61, Olsztyn: Uniwersytet Warmińsko-Mazurski.

Jan Siedlecki. 1990. Śpiewnik kościelny. Red. Karol Mrowiec. Kraków: Instytut Wydawniczy Księży Misjonarzy „Nasza Przyszłość”.

Mario Righetti. 1956. Manuale di storia liturgica. T. 3. Milano: Editrice Àncora.

Pierre Marie Gy. 1980. „L’Office du Corpus Christi et S. Thomas d’Acquin. Etat d’une recherche. Révue de sciences philosphiques et théologiques (64): 491-507.

Pius Parsch. 1956. Rok liturgiczny. Okres po Zesłaniu Ducha Świętego. T. 3. Poznań: Pallottinum.

Rudolf Pierskała. 2008. Pozamszalny kult Chrystusa w Eucharystii w reformie liturgicznej. Opole: Wydawnictwo Wydziału Yeologicznego Uniwersytetu Opolskiego.

Salvatore Marsili. 1992. Liturgia e non liturgia, W La Liturgia, momento nella storia della salvezza. Red. Burkhard Neunheuser, Salvatore Marsili. Matias Augé, 135-156.Genova: Casa Editrice Marietti. Google Scholar