Uwielbienie w liturgii i poza liturgią

Waldemar Bartocha

UKSW

Abstract

W odniesieniu do nabożeństw uwielbienia nie posiadamy żadnego ordo. Nie ukazał się dotychczas żaden dokument, który by szczegółowo regulował kwestie związane z celebracją tego rodzaju nabożeństw.  Ukształtowały się natomiast pewne zwyczaje. Jedni traktują różne formy oddawania czci i chwały Boga jako adorację, inni bardziej umiejscawiają je w kontekście wydarzeń ewangelizacyjnych. Artykuł stanowi próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie, gdzie można byłoby zakwalifikować fenomen nabożeństw uwielbienia. Zdaniem Autora artykułu pozaliturgiczne formy oddawania czci i chwały Bogu sytuują się w kluczu pobożności ludowej, której „źródłem jest stała i czynna obecność Ducha Świętego w społeczności kościelnej, a jej punktem odniesienia – tajemnica Chrystusa, natomiast celem „uwielbienie Boga i zbawienie ludzi” (Kongregacja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii. Zasady i wskazania, nr 61). Autor odwołując się do dokumentów Magisterium Kościoła wskazuje na pewne kryteria teologiczne i duszpasterskie, które mogą stanowić cenną pomoc zarówno dla celebrujących jak i uczestników w zharmonizowaniu nabożeństw uwielbienia z rytmem i wymaganiami liturgii tak, aby uwielbienie Boga zarówno w liturgii, jak i poza nią prowadziło do życia, które będzie uwielbieniem.